Ida Vos

Ida Vos (geboortenaam Gudema) (Groningen, 13 december 1931 - Amstelveen, 3 april 2006) was een Nederlandse schrijfster. Zij schreef zowel voor kinderen als voor volwassenen.

In haar boeken gaat het dikwijls om haar ervaringen die zij als Jodin tijdens de Tweede Wereldoorlog opdeed. Het meest werd zij bekend met het boek Wie niet weg is wordt gezien dat in 1982 werd bekroond. Haar sobere stijl werd geroemd. Haar werk kreeg ook in het buitenland erkenning.

Vanaf 1936 woonde ze in Rotterdam. Daar maakte ze in de meidagen van 1940 het Duitse bombardement mee. Vervolgens verhuisden ze naar Rijswijk. Vanaf 1943 zat het gezin Gudema ondergedoken, zij het dat zij en haar zus Esther van hun ouders waren gescheiden.

Na de oorlog was ze een tijdlang kleuterleidster. In 1956 trad ze in het huwelijk waaruit drie kinderen voortkwamen. Halverwege de jaren zeventig was ze een tijdje opgenomen vanwege opgedane trauma's tijdens de oorlog. Dit zette haar ertoe aan om daarover te schrijven, eerst in de vorm van gedichten, later verhalenderwijs en nog later in de vorm van kinderboeken. Met name de beknotting van de vrijheid door de Duitse bezetter en wat ze meemaakte tijdens de onderduikperiode staan daarin centraal. In de dichtbundel Schiereiland (1979) schreef Vos niet meer uitsluitend over haar oorlogsverleden, maar bijvoorbeeld ook over de belevenissen van haar kinderen.

Vos werd in 2003 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau

Ida Vos overleed op 74-jarige leeftijd.

Werken

35 tranen, 1976
Schiereiland
Miniaturen
Wie niet weg is wordt gezien, 1981
Anna is er nog,1986
Dansen op de brug van Avignon, 1989
Witte zwanen, zwarte zwanen, 1992
De sleutel is gebroken, 1996
De lachende engel, 2000
Vijfendertig tranen, 2008

Speciale heruitgave van deze gedichtenbundel, inclusief een CD met daarop de gedichten, voorgelezen door Ida Vos zelf, afgewisseld met klezmer-muziek door Shtetl Band Amsterdam.

Externe links